Geofizyka stosowana
Geofizyka stosowana – zespół fizycznych metod badania przypowierzchniowej części skorupy Ziemi oraz określenia własności fizycznych skał – elektrycznych, mechanicznych, magnetycznych, cieplnych, jądrowych i innych na podstawie pomiarów realizowanych na powierzchni Ziemi, w otworach wiertniczych, wyrobiskach górniczych, w powietrzu i na morzu.
Wyniki geofizyki stosowanej są wykorzystane w:
- geologii,
- górnictwie,
- budownictwie,
- pracach inżynierskich,
- problematyce ochrony środowiska.
Metody geofizyki stosowanej wykorzystują:
- naturalne pola ziemskie, np.:
- pole siły ciężkości,
- magnetyczne pole Ziemi,
- pola elektromagnetyczne (w tym magnetotelluryczne),
- cieplne pole Ziemi,
- naturalną promieniotwórczość skał,
- naturalną sejsmiczność Ziemi.
- pola wzbudzone, np. pola:
- fal sprężystych (sejsmicznych i akustycznych),
- elektryczne i elektromagnetyczne,
- promieniotwórczości wzbudzonej.
Wykorzystanie w geofizyce promieniotwórczości, naturalnej lub sztucznej, nazywane jest geofizyką jądrową.[1]
Anomalie geofizyczne są wskaźnikiem zmian własności fizycznych skał w miejscu badania w porównaniu do otoczenia. Dostarczają one informacji o obecności poszukiwanych złóż, o własnościach rozpoznawanego podłoża przed decyzjami budowlanymi. Wskazują na występowanie zmian w górotworze, które mogą zagrażać infrastrukturze, którą człowiek utworzył na powierzchni. Mogą dostarczać informacji o zmianach w środowisku związanych z migracją zanieczyszczeń chemicznych podczas monitoringu geofizycznego w przestrzeni i w czasie.
Najstarszą częścią geofizyki stosowanej jest geofizyka poszukiwawcza. Później rozwinęła się geofizyka środowiska.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ryszard Szepke: 1000 słów o atomie i technice jądrowej. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06723-6. (pol.).